Offer je koffiepauze (of je hele werkdag, ligt aan je AVI--niveau)

Hey Koukleumpies!

Ik zal jullie even een supergrote update geven van al wat er de afgelopen weken is gebeurd. Misschien dat ik dat niet helemaal tot het heden haal, maar dat zien we dan wel weer.

Een week of twee geleden had ik nog een vriendinnetje. Veel geld en tijd -maar vooral geld- is er aan en met -en vooral aan- haar besteed.

Ik heb haar ontmoet in Vang Vieng, waar ze geboren is. De achtentwintigste december zijn we samen naar Vientiane gereden. Op de brommer, koffer vol make-up op je dijen, backpack op de rug en een zak kleren op de borst. Maar wel supersnel! Een uurtje of vier maar. Lekker. In Vientiane aangekomen de eerste de beste hotelkamer gepakt, beetje duur, en, naar wat later bleek, echt met superdunne muren. Meer daarover vertel ik bij terugkeer in Nederland, aan een select publiek dat aan poep- en pieshumor doet.

Na een uiterst goeie nachtrust hebben we de volgende twee dagen besteed aan familiebezoek. Echt kut. Mijn eigen familie bezoeken, prima. Maar een stelletje van die buitenlanders die geen Nederlands spreken, en bij de geringste beweging die je maakt onmiddelijk zelf ook uit hun stoel opspringen om met je op de immer uit de speakers blazende thaise lovesongs te dansen, en die je vies voedsel aanbieden, en daarnaast ook nog jouw biertjes opdrinken (het is de bedoeling dat je alles deelt, maar die gozerts hebben nooit bieries), dat vind ik minder prima.

En dat twintig uur lang, verspreid over twee dagen. Achja, alles gaat voorbij, en gelukkig mocht ik ook doen alsof ik diarree had en dan superlang naar de wc gaan.

En toen was het voorbij, althans, dat zei Cat, wat trouwens de naam is van mijn vriendin van twee weken. O wat een heerlijk gevoel! Mijn glimlach was de hele dag niet meer van mijn gezicht te vegen. Glimlachend gaf ik twintig euro aan Cat, om ingrediënten te kopen, om eens lekker voor ons te gaan koken! Mijn glimlach vervaagde zelfs niet toen ze terugkwam met twee vers geslachte kippen, anderhalve kilo aan koeienvlees, en drie kilo aan diverse groentes. Ik dacht dat ze gewoon niet zo'n goed gevoel voor proportie had.

Toen we op de terugweg recht voorbij ons hotel reden (met twee vers geslachte kippen, anderhalve kilo aan koeienvlees, en drie kilo aan diverse groentes op mijn schoot), vervaagde mijn glimlach. Kut. Voorbij het hotel betekent namelijk de stad uit. De stad uit betekent twintig familieleden binnen een straal van tien kilometer. Met op tien kilometer afstand haar vader en zijn kroost, de ergste dronkelappen van het stel. Na de hele buurt begroet te hebben, een proces van een uur, en dat na een hobbelige rit over een zandweggetje van eenzelfde strekking, mocht ik eindelijk neerploffen op een zitplaats in het huis van de Vader (maar dan die andere)(nee, ook niet Darth)(de echte)(Cats vader, bedoel ik). Dat doet pijn, dat neerploffen. Je zitplaats is namelijk een kleed van drie millimeter dikte, met daaronder een laag beton met allemaal takjes en glasscherven enzo er in.

Daar heb ik eigenlijk een best wel gezellig oudjaar gehad. Oudjaar? Oja, vergeten, het was oudjaar. Wist ik op het moment zelf ook niet. En toen kreeg ik een ingeving. Oudjaar betekent een naderend nieuwjaar. Nieuwjaar betekent feest. Feest betekent een excuus om hier weg te komen, aangezien hier op de grond zitten en kippetenen afkluiven niet echt een feest is, tenminste, in mijn feestelijke idee van de betekenis van het woord feest. Ik heb dat idee in redelijk beleefde bewoordingen aan de familie en de buurtgenoten ten ore kunnen brengen, en ze wilden natuurlijk allemaal dolgraag mee naar dat feest. Kut. En toen kwam mijn tweede briljante ingeving. Een fucking duur feest. Ik weet het, ik ben een slecht mens. Maar het werkte. Bij de genoemde entree van een tientje schrokken de familie- en buurtgenoten. Mission Accomplished!

Voor de zekerheid zijn Cat en ik toen maar naar dat feest gegaan (stel je voor dat een vriend van de familie ons daar niet ziet! Cat ging zich eerst nog verkleden en haar make-up nog een beetje bijwerken. Om kwart voor twaalf, na twee uur over Cat's schouder loerend mij te zitten irriteren ben ik maar op de brommer gestapt, naar het Don Chan hotel, de locatie van het feest. Om vijf voor twaalf kwam ik daar aan, en werd bijna aangereden door Cat, die waarschijnlijk een paar seconden na mijn wegrijden besloten had dat haar make-up toch wel afdoende zou zijn in de niet al te goed verlichte nachtclub. De ruzie werd bijgelegd, en het feest was verder heel leuk, met een spectaculaire vuurwerkshow en natuurlijk de vaste dronken nieuwjaarsfeestgangers, de goedzakken.

For the sake of RSI-preventie kap ik nu maar even met typen.

De ballen vrienden!
Beautysalons, massages en mierzoete cocktails. Voor haar dan.