Rara waar ben ik!

Het is hier warm, en best wel arm.
Ze zijn hier heel sociaal, en maken in hun Wat(s?) weinig kabaal.
Ze zeggen dat hier een miljoen olifanten zijn, en de prijzen zijn hier fijn.
Hier ben ik opeens miljonair, maar gezien de dalende euro is de stap naar arme sloeber niet ver.

Het antwoord vind je vanzelf in deze blog.

Mijn vorige berichtje stuurde ik vanuit Kunming. Daar was het toch best wel koud, en eerlijk gezegd was er behalve 'happy' backpackers en grote winkelcentra weinig meer te vinden van de in de Lonely Planet beschreven charme. Een kwaal die wel meer in China voorkomt. Middels een bus ben ik na twee dagen Kunming naar Dali vertrokken. Hier geen grote winkelcentra, maar toch ook wel erg toeristisch. Desalniettemin was het er erg mooi. Helaas heb ik geen foto's kunnen maken; voor het eerst was mijn batterij op.

De dag daarna heb ik een heerlijke fietstocht gemaakt langs Erhai Lu, helaas wel een paar keer last van een iets te losbandige ketting gehad, en vanaf de andere kant van het meer een ferry naar Xiaguan (zo heette het volgens mij) genomen. Uitgeput ben ik heerlijk gaan douchen (had al een paar dagen geen warm water kunnen vinden) in mijn tweede hostel in Dali (het eerste beviel niet zo, mijn kamer kon niet op slot).

Vanuit Dali heb ik een bus gepakt naar Jinhong, de hoofdstad van de Xinshuabanna prefecture. De ergste fucking busrit van mijn leven. De busrit stond geadverteerd als durende zeventien uur, wat ik al een beetje lang vind, maar deed daar in werkelijkheid zevenentwintig uren over. Over hobbelige bergpaadjes, af en toe door een rijstveld(!), om niet over een tolweg te hoeven (de tol, zag ik op een bordje, kostte 5 yuan), lekkende tanks, ja, lekkende tanks, meervoud, zowel de koelvloeistof als de olie als de benzinetank moesten eraan geloven. Op een gegeven moment zijn we maar overgestapt in een andere bus, die wat minder vaak stukging (slechts een lekke band).

FFFFFFFFFUUUUUUUUUUUUUUUUCCCCCCCKKKKKKKKKKKKKKKKKKKKK
En ik wilde niet eens in Jinhong zijn, ik moest daar alleen maar overstappen. Natuurlijk was ik voor dat overstappen een kleine negen uur te laat, maar gelukkig kon ik nog wel een bus naar Oudomxay opspringen. Maar eerst pasfoto's maken. Dat was lastig. Pasfoto is blijkbaar een moeilijk uit te beelden begrip. Engels spreekt natuurlijk niemand en wijzen naar je paspoort helpt ook niet echt. Ik ben uiteindelijk maar naar het PSB gewandeld (een politiebureau), heb daar van de balie een papiertje gepakt, een silhouet van hoofd en schouders getekend en daar een vraagteken bij gezet. Ze keken me ontzettend vuil aan, en ik moest in een arrestatiebusje gaan zitten. Vragen of we nou richting de gevangenis of de fotograaf reden kon niet echt, want ja, geen woord Engels.

We gingen naar de fotograaf, godzijdank. Klik-klik zei het fototoestel,
en daar gingen we weer. Busje komt zo! Een lekke koelvloeistoftank, een lekke band en vier uur (in plaats van de geadverteerde drie uur) sjeesden wij onder de neerdalende slagbomen van de grensovergang door. Tenminste, het Chinese deel van de grens. De Lao deden er wat moeilijker over, maarja, China konden we niet meer in, en voor 5 dollar wilden ze nog wel een paar minuten langer openblijven. Uiteindelijk heb ik maar 20 yuan voor het hele groepje neergelegd, aangezien de rest van mijn gierige Chinese-medereizigers te gierig was, en het best wel donker begon te worden. Die 20 yuan heb ik ruimschoots terugverdiend door voor mijn visa maar 200 quai neer te leggen (iets meer dan 20 euro)

Eenmaal de grens over was het nog slechts vier uur naar Oudomxay. Onderweg reden we langs alleen maar houten huisjes op palen met rieten daken en prachtig geklede Hmong, vooral rode en zwarte. Ik heb hiervan geen enkele foto kunnen nemen omdat het simpelweg teveel hobbelde. Slechtere wegen dan in Noord-Laos ga ik in dit leven denk ik niet meer tegenkomen. Ik heb de laatste paar uur gestaan, omdat ik niet meer kon zitten; mijn billen, met toch al niet zoveel zitvlees, waren bont en blauw gebeukt door alle gaten en heuvels en het gebrek aan enige vorm van een vering in het busje.

Mijn eerste Lao-zonsondergang

Oudomxay. Laat ik er zo min mogelijk woorden aan vuil maken. Het is een grensstad. Er zijn hotels, en een busstation. Geen warm water. Dat was het wel.

Op naar Luang Prabang! Procentueel gezien ben ik hier het meest genaaid door de geadverteerde reistijd van een bus. In plaats van drie uur deed ik er drie keer drie uren over. Laat ik je niet vermoeien met wat er allemaal stuk is gegaan. Maarja, er was een Engelssprekende Lao aan boord, ik noem hem 'vriend ik verstond je niet'. Omdat we elkaar niet echt verstonden. Een soort Tan eigenlijk.

Nu ben ik in Luang Prabang, serieus de meest toeristische stad die ik ooit heb gezien. Volgens mij is meer dan de helft van de bevolking niet-Lao. Maar het is hier wel prachtig, en warm. Ik ga zo maar eens sandalen proberen te scoren (mijn voeten vinden de warme vochtigheid van mijn dichte schoenen niet echt top), wat zonnebrand van een hogere factor, en misschien ook wat anti-malaria medicijnen (als ik de goeie kan vinden, tot nu toe heb ik hier alleen nog maar pillen gezien die de Lonely Planet beschrijft als 'in 40% van de gevallen niet effectief, hoog risico op psychoses' Dan liever 60% meer kans op Malaria, tot ik iets beters kan vinden.

Hoe gaat het in Nederland? Al kerskriebels? Stuur eens wat meer mailtjes!

Groetjes, Niels