De eerste paar dagen in Beijing

Godverdegodver, ik heb mij gisteren beseft dat Dan en Cheeky John het toch niet zo goed met mij voorhebben als ik had gedacht; toen ik weer eens over het plein van de hemelse vrede liep werd ik weer aangesproken door twee Chinezen, met exact hetzelfde verhaal (een leraar Engels uit Xi' An met zijn knappe dochter die een weekendje in Beijing doorbrengen) die ook met mij een kopje thee wilden gaan drinken. Ik heb ze vriendelijk bedankt en ben behoorlijk pissig op mijn eigen naiviteit verder gelopen.

Niet zo lang daarna heb ik besloten dat ik Beijing eigenlijk niet zo' n gave stad vind. Het merendeel van de mensen is zeker aardig, het eten is lekker en de vrouwen mooi. Maar daartegenover staat de ongelofelijke stank van de uitlaatgassen, de lelijkheid van de stad (uitgezonderd van de Verboden Stad, het zomerpaleis en wat parken) en vooral de prijzen hier.

Ik ga er dus zo snel mogelijk vandoor. Daarom ging ik even snel alle must-sees er doorheen knallen. Allereerst de Verboden Stad.

Werkelijk gigantisch. Het hele gedoe bestaat uit een stuk of 8 compartimenten, gescheiden door wallen, waarop weer paleizen staan. Prachtig en enorm. Wat ik jammer vond was dat op de informatiebordjes niks te lezen was wat enige historische significantie had; de enige informatie die beschikbaar werd gesteld was door wie het gebouwd was, wanneer het gebouwd was, hoe hoog het was en hoeveel kilo stenen erin verwerkt zat. Misschien dat er simpelweg niet meer informatie beschikbaar was, maar daardoor werd het toch een beetje plaatjeskijken. Onderweg naar de bushalte had ik een beetje pech; ik kwam een groep van zo' n veertig Chinese vrouwen van middelbare leeftijd tegen, die allemaal individueel met mij op de foto wilden. Goedhartig als ik ben ging ik op het verzoek in.

Een uur later zag ik kans aan de middelbare vrouwen te ontkomen en heb ik bus 103 gepakt naar de Beijing Zoo, waar ik ben overgestapt op de 332. Deze nam me mee naar het zomerpaleis. Van een bus pakken in Beijing krijg je binnen tien minuten grijze haren. Ten eerste zijn alle busstops alleen aangegeven in het Chinees, ten tweede zitten er af en toe gaten in de vloer, ten derde rijden de chauffeurs als doorgesnoven josties.

De bewuste jostiebus

Maar de prijs is goed; voor twee yuan (circa twintig cent) heb ik de reis van ongeveer 40 kilometer naar het zomerpaleis kunnen maken.

Wat een verademing. Na amper een dag Beijing was ik het verkeer en de drukte al zo zat geraakt dat alleen al het wegvallen van het verkeer aanvoelde als een party in my pants. Want druk was het wel. Alle toeristische attracties in China worden namelijk overspoeld doorde nieuwe middenklasse van Chinezen. Wat bekendheid betreft, heb ik nu toch wel de belangrijkste attracties gezien. De verhouding Chinese toeristen / Westerse toeristen is naar mijn schatting 100000:5. Van die 100000 bevonden zich 40000 in het zomerpaleis. Met recht, want het is prachtig. Bruggetjes, parkjes, het gigantische meer, destijds uitgegraven door 100.000 arbeiders. Ik heb er verscheidene uren rondgelopen, genietend van het waterige zonnetje, de mooie meisjes en het prachtige landschap.

Tegen de avondschemering heb ik de bus terug naar het hostel gepakt, heerlijk avondgegeten ( ik weet nog steeds niet wat het allemaal was), en niet geslapen vanwege de Chinees van circa 120 kilo die verschrikkelijk snurkt (Jan is er niks bij!). Ik ga zometeen een bus proberen te regelen om mij morgen naar een bijzonder bergachtig deel van de Chinese Muur te brengen, en hoop daarna een treinkaartje naar Ji'an te kunnen bemachtigen.

Tot schrijfs!