Aangekomen! Poehee!

Nou zeg, eindelijk zit ik weer eens. Heb net een paar uur door Beijing gelopen omdat ik, hoewel ik heel goed wist waar ik heen moest, een beetje moeite had met het lezen van de busmaps, die de stops enkel in Chinese tekens weergeven. Tijdens die voettocht, die vooral killing was voor mijn schouders (misschien de tas toch niet helemaal goed afgesteld), ben ik nabij het plein van de hemelse vrede een leuke vader met een nog leuker aanhangsel tegengekomen. Hoe ze heten weet ik nog steeds niet precies, maar volgens mij heette de vader Dan en de dochter iets van Cheeky John. Weet ik het. In ieder geval waren ze erg gezellig en buitengewoon geinteresseerd. Ik heb mijn halve pakje lucky's geruild tegen twee pakjes Chinese peuken (achteraf een slechte ruil, die dingen zijn niet te pruimen), en daarna zijn we thee gaan drinken. Heerlijke thee, maar van de rekening schrokken Dan, Cheeky John en ik wel; 500 yuan. We hadden er niet aan gedacht dat de prijzen in een zijstraat van de Verboden Stad toch wel een beetje onder invloed hadden kunnen staan van locatieinflatie.

Uit wraak hebben we alle mandarijnen die op de balie van die zaak stonden meegenomen.

Tot nu toe heb ik nog geen last van heimwee, al heb ik daar wel alle reden toe. Want wat een uitzwaaicomite! Jan, Caroline, Kaja, Sascha, Judith, Raaf, Max en Marcella stonden allemaal 's ochtendsvroeg in de barre kou op het Centraal Station, wat een bikkels! Qua tranen die om mij gelaten werden viel het een beetje tegen, maarja, je kan niet alles hebben. Die tranen komen nog wel!

Na mijn plaatsje in de trein opgezocht te hebben, werd ik er onmiddelijk weer van verwijderd door twee stokoude kuilengravers (Duitsers) die het absluut belachelijk vonden dat iemand zich zou kunnen vergissen tussen 58 en 85. Na een dikke fick du heerlijk geslapen tot aan Frankfurt. Daar had ik wel even een hachelijk momentje toen ik supernodig naar het toilet moest maar met mijn backpack niet in zo'n klein hokje paste. Probleem opgelost door een stalen blaas en endeldarm en supersnel inchecken.

Eenmaal van mijn last bevrijd een cafetje ingedoken en vrienden geworden met een Duitse Braziliaan die bij elke stewardess die langsliep helemaal uit en volgens mij ook in zijn naad ging. Vies mannetje, ik mocht hem wel.

De vlucht zelf was niets noemenswaardigs, en ik kwam de volgende dag om 12 uur 's middags in een heerlijk (vergeleken bij Nederland) weertje aan. 13 graden, zonnig en geen wolkje aan de lucht (denk ik, je kan de lucht niet echt zien door de superdikke smog die hier altijd lijkt te hangen). Nu ga ik lekker slapen, tot snel!