Hallo familie en vrienden van Niels (en onszelf want wie van Niels familie of een vriend is, is er ook een van ons!), wij nemen het bloggen ff over van Niels. We kregen nogal wat klachten mee vanuit Nederland dat hij zijn blog nogal verwaarloosde, dus het eerste dat Niels deed toen hij dit hoorde, was ons toegang tot zijn blog geven.
We zijn alweer een dag of zes in Cambodja. Kaja en ik vertrokken zondagochtend vroeg, uitgezwaaid door Jan en kwamen maandag tegen een uur of vijf 's middags in Phnom Penh op het vliegveld aan. Daar stond een meneer met een tuktuk op ons te wachten. Achteroverleunend, warme wind door de haren, lieten we ons tijdens het rushhour in Phnom Penh naar ons guesthouse brengen. En daar kwam Niels net schoon gedoucht de trap af. Hij was net een uurtje eerder aangekomen. Het weerzien was natuurlijk roerend, en niet lang daarna zijn we de stad ingegaan om onze eerste Khmermaaltijd te eten. En een biertje erbij te drinken natuurlijk.
We hebben het niet al te laat gemaakt, want we waren alledrie bekaf van het reizen. Eerst een nachtje goed slapen.
De volgende dag hebben we onze eerste tempel, de Wat Phnom bezocht. Het is hier tussen de middag erg warm, dus dan moet je een beetje rustig aan doen. Na het tempelbezoek zijn we daarom naar Seeing Hands geweest, een massagesalon waar blinde masseurs werken. We moesten een grote groene pyjama aan en werden vervolgens een uur lang gekneed en beklopt. Heerlijk! 's Middag het Nationaal Museum bezocht, want alle mooie beelden die ze in de Angkor tempels hebben gevonden, die staan hier.
De tweede dag in Phnom Penh zijn we een kookcursus gaan doen. Dat was fantastisch, we hebben zelf de beste loempia's ooit geproefd gemaakt. Echt, jullie moeten allemaal een keer komen eten. Ook nog andere dingen gemaakt, zoals de beroemde Cambodjaanse amok, een visgerecht, gestoomd in bananenblad. Het allerleukst was nog het bezoek aan de markt, waar we uitleg kregen over allerlei specifiek Cambodjaanse etenswaar en kruiderij.
De derde dag hebben Kaja en ik het Koninklijk Paleis bezocht en is Niels naar de Killing Fields geweest.
En gisteren dus per boot (5 uurtjes) naar Siem Reap. Erg mooie trip, huizen op palen van wel vijf meter hoog, drijvende dorpen, alles is anders, je kijkt je ogen uit.
En vandaag twee wat verder gelegen tempels van het Angkor Wat complex bezocht. Per tuktuk natuurlijk. De wegen zijn hier over het algemeen goed te doen, maar er zijn ook stukken bij met behoorlijk wat butsten en kuilen. En stoffig! Iedereen zit hier ook ingepakt in doeken en mutsen op zijn brommer of tuktuk. Maar het was een hele leuke rit, wat onderweg ook veel te zien. Ook hier huizen op palen, met hangmatten eronder, veel winkeltjes langs de weg, met natuurlijk veel souvenirs voor de toeristen, maar ook met eten en drinken. Koeien los langs de weg en ook hier toch weer veel zwaaiende kindertjes.
De eerste tempel was zo'n anderhalve kilometer de jungle in. Dat was behoorlijk klimmen. Een bus vol Franse toeristen van 65 plus had er veel moeite mee, maar hebben het uiteindelijk allemaal gehaald. De tempel was in de waterval gebouwd, het was erg prachtig. Het water stroomde over de diverse beeldhouwwerken die in de rotsen waren uitgehouwen.
De tweede tempel was er eentje op land. Ook erg mooi, met heel fijn beeldhouwwerk. Tja, het is jammer dat ik geen foto's kan uploaden, want het is moeilijk zoiets in woorden te beschrijven. Als je komt eten moet je maar gelijk de foto's bekijken.
Zo direct gaan we eten in het Singing Tree Café, tot de volgende keer en liefs van ons alledrie
zaterdag 24 januari 2009
dinsdag 20 januari 2009
Offer je koffiepauze (of je hele werkdag, ligt aan je AVI--niveau)
Hey Koukleumpies!
Ik zal jullie even een supergrote update geven van al wat er de afgelopen weken is gebeurd. Misschien dat ik dat niet helemaal tot het heden haal, maar dat zien we dan wel weer.
Een week of twee geleden had ik nog een vriendinnetje. Veel geld en tijd -maar vooral geld- is er aan en met -en vooral aan- haar besteed.
Ik heb haar ontmoet in Vang Vieng, waar ze geboren is. De achtentwintigste december zijn we samen naar Vientiane gereden. Op de brommer, koffer vol make-up op je dijen, backpack op de rug en een zak kleren op de borst. Maar wel supersnel! Een uurtje of vier maar. Lekker. In Vientiane aangekomen de eerste de beste hotelkamer gepakt, beetje duur, en, naar wat later bleek, echt met superdunne muren. Meer daarover vertel ik bij terugkeer in Nederland, aan een select publiek dat aan poep- en pieshumor doet.
Na een uiterst goeie nachtrust hebben we de volgende twee dagen besteed aan familiebezoek. Echt kut. Mijn eigen familie bezoeken, prima. Maar een stelletje van die buitenlanders die geen Nederlands spreken, en bij de geringste beweging die je maakt onmiddelijk zelf ook uit hun stoel opspringen om met je op de immer uit de speakers blazende thaise lovesongs te dansen, en die je vies voedsel aanbieden, en daarnaast ook nog jouw biertjes opdrinken (het is de bedoeling dat je alles deelt, maar die gozerts hebben nooit bieries), dat vind ik minder prima.
En dat twintig uur lang, verspreid over twee dagen. Achja, alles gaat voorbij, en gelukkig mocht ik ook doen alsof ik diarree had en dan superlang naar de wc gaan.
En toen was het voorbij, althans, dat zei Cat, wat trouwens de naam is van mijn vriendin van twee weken. O wat een heerlijk gevoel! Mijn glimlach was de hele dag niet meer van mijn gezicht te vegen. Glimlachend gaf ik twintig euro aan Cat, om ingrediënten te kopen, om eens lekker voor ons te gaan koken! Mijn glimlach vervaagde zelfs niet toen ze terugkwam met twee vers geslachte kippen, anderhalve kilo aan koeienvlees, en drie kilo aan diverse groentes. Ik dacht dat ze gewoon niet zo'n goed gevoel voor proportie had.
Toen we op de terugweg recht voorbij ons hotel reden (met twee vers geslachte kippen, anderhalve kilo aan koeienvlees, en drie kilo aan diverse groentes op mijn schoot), vervaagde mijn glimlach. Kut. Voorbij het hotel betekent namelijk de stad uit. De stad uit betekent twintig familieleden binnen een straal van tien kilometer. Met op tien kilometer afstand haar vader en zijn kroost, de ergste dronkelappen van het stel. Na de hele buurt begroet te hebben, een proces van een uur, en dat na een hobbelige rit over een zandweggetje van eenzelfde strekking, mocht ik eindelijk neerploffen op een zitplaats in het huis van de Vader (maar dan die andere)(nee, ook niet Darth)(de echte)(Cats vader, bedoel ik). Dat doet pijn, dat neerploffen. Je zitplaats is namelijk een kleed van drie millimeter dikte, met daaronder een laag beton met allemaal takjes en glasscherven enzo er in.
Daar heb ik eigenlijk een best wel gezellig oudjaar gehad. Oudjaar? Oja, vergeten, het was oudjaar. Wist ik op het moment zelf ook niet. En toen kreeg ik een ingeving. Oudjaar betekent een naderend nieuwjaar. Nieuwjaar betekent feest. Feest betekent een excuus om hier weg te komen, aangezien hier op de grond zitten en kippetenen afkluiven niet echt een feest is, tenminste, in mijn feestelijke idee van de betekenis van het woord feest. Ik heb dat idee in redelijk beleefde bewoordingen aan de familie en de buurtgenoten ten ore kunnen brengen, en ze wilden natuurlijk allemaal dolgraag mee naar dat feest. Kut. En toen kwam mijn tweede briljante ingeving. Een fucking duur feest. Ik weet het, ik ben een slecht mens. Maar het werkte. Bij de genoemde entree van een tientje schrokken de familie- en buurtgenoten. Mission Accomplished!
Voor de zekerheid zijn Cat en ik toen maar naar dat feest gegaan (stel je voor dat een vriend van de familie ons daar niet ziet! Cat ging zich eerst nog verkleden en haar make-up nog een beetje bijwerken. Om kwart voor twaalf, na twee uur over Cat's schouder loerend mij te zitten irriteren ben ik maar op de brommer gestapt, naar het Don Chan hotel, de locatie van het feest. Om vijf voor twaalf kwam ik daar aan, en werd bijna aangereden door Cat, die waarschijnlijk een paar seconden na mijn wegrijden besloten had dat haar make-up toch wel afdoende zou zijn in de niet al te goed verlichte nachtclub. De ruzie werd bijgelegd, en het feest was verder heel leuk, met een spectaculaire vuurwerkshow en natuurlijk de vaste dronken nieuwjaarsfeestgangers, de goedzakken.
For the sake of RSI-preventie kap ik nu maar even met typen.
De ballen vrienden!
Beautysalons, massages en mierzoete cocktails. Voor haar dan.
Ik zal jullie even een supergrote update geven van al wat er de afgelopen weken is gebeurd. Misschien dat ik dat niet helemaal tot het heden haal, maar dat zien we dan wel weer.
Een week of twee geleden had ik nog een vriendinnetje. Veel geld en tijd -maar vooral geld- is er aan en met -en vooral aan- haar besteed.
Ik heb haar ontmoet in Vang Vieng, waar ze geboren is. De achtentwintigste december zijn we samen naar Vientiane gereden. Op de brommer, koffer vol make-up op je dijen, backpack op de rug en een zak kleren op de borst. Maar wel supersnel! Een uurtje of vier maar. Lekker. In Vientiane aangekomen de eerste de beste hotelkamer gepakt, beetje duur, en, naar wat later bleek, echt met superdunne muren. Meer daarover vertel ik bij terugkeer in Nederland, aan een select publiek dat aan poep- en pieshumor doet.
Na een uiterst goeie nachtrust hebben we de volgende twee dagen besteed aan familiebezoek. Echt kut. Mijn eigen familie bezoeken, prima. Maar een stelletje van die buitenlanders die geen Nederlands spreken, en bij de geringste beweging die je maakt onmiddelijk zelf ook uit hun stoel opspringen om met je op de immer uit de speakers blazende thaise lovesongs te dansen, en die je vies voedsel aanbieden, en daarnaast ook nog jouw biertjes opdrinken (het is de bedoeling dat je alles deelt, maar die gozerts hebben nooit bieries), dat vind ik minder prima.
En dat twintig uur lang, verspreid over twee dagen. Achja, alles gaat voorbij, en gelukkig mocht ik ook doen alsof ik diarree had en dan superlang naar de wc gaan.
En toen was het voorbij, althans, dat zei Cat, wat trouwens de naam is van mijn vriendin van twee weken. O wat een heerlijk gevoel! Mijn glimlach was de hele dag niet meer van mijn gezicht te vegen. Glimlachend gaf ik twintig euro aan Cat, om ingrediënten te kopen, om eens lekker voor ons te gaan koken! Mijn glimlach vervaagde zelfs niet toen ze terugkwam met twee vers geslachte kippen, anderhalve kilo aan koeienvlees, en drie kilo aan diverse groentes. Ik dacht dat ze gewoon niet zo'n goed gevoel voor proportie had.
Toen we op de terugweg recht voorbij ons hotel reden (met twee vers geslachte kippen, anderhalve kilo aan koeienvlees, en drie kilo aan diverse groentes op mijn schoot), vervaagde mijn glimlach. Kut. Voorbij het hotel betekent namelijk de stad uit. De stad uit betekent twintig familieleden binnen een straal van tien kilometer. Met op tien kilometer afstand haar vader en zijn kroost, de ergste dronkelappen van het stel. Na de hele buurt begroet te hebben, een proces van een uur, en dat na een hobbelige rit over een zandweggetje van eenzelfde strekking, mocht ik eindelijk neerploffen op een zitplaats in het huis van de Vader (maar dan die andere)(nee, ook niet Darth)(de echte)(Cats vader, bedoel ik). Dat doet pijn, dat neerploffen. Je zitplaats is namelijk een kleed van drie millimeter dikte, met daaronder een laag beton met allemaal takjes en glasscherven enzo er in.
Daar heb ik eigenlijk een best wel gezellig oudjaar gehad. Oudjaar? Oja, vergeten, het was oudjaar. Wist ik op het moment zelf ook niet. En toen kreeg ik een ingeving. Oudjaar betekent een naderend nieuwjaar. Nieuwjaar betekent feest. Feest betekent een excuus om hier weg te komen, aangezien hier op de grond zitten en kippetenen afkluiven niet echt een feest is, tenminste, in mijn feestelijke idee van de betekenis van het woord feest. Ik heb dat idee in redelijk beleefde bewoordingen aan de familie en de buurtgenoten ten ore kunnen brengen, en ze wilden natuurlijk allemaal dolgraag mee naar dat feest. Kut. En toen kwam mijn tweede briljante ingeving. Een fucking duur feest. Ik weet het, ik ben een slecht mens. Maar het werkte. Bij de genoemde entree van een tientje schrokken de familie- en buurtgenoten. Mission Accomplished!
Voor de zekerheid zijn Cat en ik toen maar naar dat feest gegaan (stel je voor dat een vriend van de familie ons daar niet ziet! Cat ging zich eerst nog verkleden en haar make-up nog een beetje bijwerken. Om kwart voor twaalf, na twee uur over Cat's schouder loerend mij te zitten irriteren ben ik maar op de brommer gestapt, naar het Don Chan hotel, de locatie van het feest. Om vijf voor twaalf kwam ik daar aan, en werd bijna aangereden door Cat, die waarschijnlijk een paar seconden na mijn wegrijden besloten had dat haar make-up toch wel afdoende zou zijn in de niet al te goed verlichte nachtclub. De ruzie werd bijgelegd, en het feest was verder heel leuk, met een spectaculaire vuurwerkshow en natuurlijk de vaste dronken nieuwjaarsfeestgangers, de goedzakken.
For the sake of RSI-preventie kap ik nu maar even met typen.
De ballen vrienden!
Beautysalons, massages en mierzoete cocktails. Voor haar dan.
Abonneren op:
Posts (Atom)